Uszanka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Uszanka była zimowym nakryciem głowy w radzieckim wojsku i milicji
Niemiecki myśliwy we wczesnej formie uszanki na obrazie Joachima von Sandrarta „Listopad”, 1643
Japończyk we współczesnej uszance
Uszanka (właśc. czapka futrzana) żołnierza SZ PRL
Uszanka niemieckiej policji w Nadrenii Północnej-Westfalii

Uszanka (ros. ушанка [uˈʂan.kə], czasami zwana żartobliwie czapką uszatką) – ciepłe zimowe nakrycie głowy, wykonane najczęściej z futra, z charakterystycznymi klapami chroniącymi uszy od mrozu. W XIX w. przy klapach pojawiły się troczki, które można zawiązać albo pod brodą (ulepszając ocieplenie uszu), albo na górze (odkrywając uszy).

Historia[edytuj | edytuj kod]

Uszanka wywodzi się z Rosji, lecz Rosjanie prawdopodobnie zapożyczyli jej krój od Mongołów podczas średniowiecznej mongolskiej inwazji na Ruś Kijowską[1].

Chociaż uszankę uważa się za typowo rosyjskie nakrycie głowy (w stereotypowym widzeniu świata tzw. prawdziwy Rosjanin powinien nosić właśnie taką czapkę), to futrzane czapki o podobnym kroju są rozpowszechnione także w innych krajach dawnego Związku Radzieckiego oraz w Chinach, Korei Północnej i państwach Europy Środkowej, w tym także w Polsce. Czapki uszanki to często spotykana część umundurowania zimowego służb policyjnych i wojskowych w krajach leżących w zimnym klimacie. Były używane m.in. przez Nationale Volksarmee (armię NRD), gdzie nosiły potoczną, żartobliwą i wulgarną nazwę Bärenfotze[2], będącą połączeniem wyrazów Bären (niedźwiedzi) i Fotze (wulgarnego określenia żeńskich narządów płciowych).

Sporadycznie jest także używana przez amerykańską policję w miastach na północy USA, takich jak Chicago (stan Illinois), podczas mroźnych zimowych miesięcy[3][4], a także przez Kanadyjską Królewską Policję Konną[5]. Bardzo popularna jest w Finlandii i używana jako część zimowego umundurowania wojskowego do dziś[6].

W Wojsku Polskim uszanka (określana oficjalnie jako czapka futrzana) jest również w użyciu do tej pory. Występuje ona w wariantach dla Wojsk Lądowych z futra w kolorze szaro-beżowym (wz.414/MON), oraz Sił Powietrznych i Marynarki Wojennej z futra w kolorze czarnym (wz.415/MON). Czapkę futrzaną nosi się w składzie mundurów galowych, wyjściowych i służbowych. Aktualnie nie jest już używana w składzie ubioru polowego, gdzie została zastąpiona przez czapkę z tkaniny z membraną wiatroszczelną[7].

Sposoby szycia, noszenia i stereotypy związane z uszanką[edytuj | edytuj kod]

Czapki uszanki często są szyte ze skórek królików i piżmaków, jakkolwiek do rzadkości nie należą też czapki z futra szarych wilków lub psów. Lepszej jakości czapki mogą być też wykonane z futer lisów, kun lub dobrej jakości skór owczych[8].

Produkuje się także czapki ze sztucznych materiałów, często przeznaczone na sprzedaż dla turystów. Uszanki szyte ze sztucznego futra czasami są żartobliwie określane jako wykonane z futra ryby, ponieważ nie pochodzi ono od jakiegokolwiek znanego zwierzęcia.

Sposoby wiązania[edytuj | edytuj kod]

Na poniższych zdjęciach przedstawiono standardową uszankę żołnierza Armii Radzieckiej (1988) i kilka możliwych sposobów jej wiązania oraz noszenia:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Просто shapka. Культура.РФ. [dostęp 2021-07-07]. (ros.).
  2. Holger Lühmann: Soldatensprache in der NVA. Mitteldeutscher Rundfunk, 24.07.2020. [dostęp 2021-07-07]. (niem.).
  3. Mary Schmich: Chicago police scandal may shed light on what needs to be done. Chicago Tribune, 8.12.2015. [dostęp 2021-07-07]. (ang.).
  4. Michael Miner: Why do cops in trouble get the benefit of the doubt?. 30.11.2015. [dostęp 2021-07-07]. (ang.).
  5. RCMP Muskrat Winter Cap. WILLIAM SCULLY Limitée. [dostęp 2021-07-07]. (ang.).
  6. Maavoimien sotilaspuvut. Puolustusvoimat. [dostęp 2021-07-07]. (sundajski).
  7. mjr Krzysztof Gaczyński. Zmiany w zasadach noszenia umundurowania przez żołnierzy zawodowych. „Ministerstwo Obrony Narodowej”, s. 18–19, 2019. [dostęp 2021-07-07]. 
  8. Ольга Чагадаева: Шапка-ушанка. Россияне носили и продолжают её носить поголовно. Электронный научно-исторический журнал «Родина», 1.02.2019. [dostęp 2021-07-07]. (ros.).