Jump to content

User:Jeg ser ...

From Wikipedia, the free encyclopedia

..

I look

I look at the white sky,
I look at the slate-blue clouds,
I look at the bloodied sun.

So this is the world.
So this is the spheres home.

A drop of rain!

I look at the tall houses,
I look at the multitude of windows,
I look at the distant churchtower.

So this is the earth.
So this is the home of man.

The slate-blue clouds are gathering. The sun disappeared.

I look at the well-dressed gentlemen,
I look at the smiling ladies,
I look at the stooped horses.

How the slate-blue coulds are heavy.

I look, I look ...
I seem to be on a wrong orb!
How strange here is ...

* * *
Sigbjørn Obstfelder: Digte
Translated from the Norwegian text published in 1893.

Jeg ser

Jeg ser paa den hvide himmel,
jeg ser paa de graablaa skyer,
jeg ser paa den blodige sol.

Dette er altsaa verden.
Dette er altsaa klodernes hjem.

En regndraabe!

Jeg ser paa de høie huse,
jeg ser paa de tusende vinduer,
jeg ser paa det fjerne kirketaarn.

Dette er altsaa jorden.
Dette er altsaa menneskenes hjem.

De graablaa skyer samler sig. Solen blev borte.

Jeg ser paa de velklædte herrer,
jeg ser paa de smilende damer,
jeg ser paa de ludende heste.

Hvor de graablaa skyer blir tunge.

Jeg ser, jeg ser...
Jeg er vist kommet paa en feil klode!
Her er saa underligt...

* * *
Sigbjørn Obstfelder: Digte
Bergen: John Grieg, 1893.



Ich sehe.

Ich sehe zum weissen Himmel,
ich sehe auf die graublauen Wolken,
ich sehe auf die blutige Sonne.

Das ist alså die Welt.
Das ist also der Welten Heim.

Ein regen tropfen!

Ich sehe auf die hohen Häuser,
ich sehe auf die tausend Fenster,
ich sehe auf den fernen Kirchturm.

Das ist also die Erde.
Das ist also der Menschen Heim.

Die graublauen Wolken sammeln sich. Die Sonne verzog sich.

Ich sehe auf die wohlgekleideten Herren,
ich sehe auf die lächelnden Damen,
ich sehe auf die nickenden Pferde.

Wie schwer die graublauen Wolken werden.

Ich sehe, ich sehe . . .
Ich bin gewiss auf eine falsche Erde gekommen.
Hier ist es so wunderlich . . .

* * *
Sigbjørn Obstfelder: Gedichte.
Übersezung: Heinrich Goebel.
Berlin: Morawe & Scheffeldt, 1913 und 1910.

Ik zie

Ik zie naar den witten nevel,
ik zie naar de grawblauwe wolken,
ik zie naar de bloedroode zon.

Dit is dus de wereld,
dit der hemellichamen huis.

Een regendruppel . .....

Ik zie naar de hooge huizen,
ik zie naar de duizende ruiten,
ik zie naar de verre toren.

Dit is dus de aarde,
dit der serveligen huis.

grawblawe wolken trekken samen; de zon verdwijnt.

Ik zie naar de welgekleede heeren,
ik zie naar de glimlachende damens,
ik zie naar de zwoegende paarden.

Wat worden de grawblauwe wolken zwaar.

Ik zie, ik zie ......
Vast ben ik op een verkeerde planeet ....
Het is hier zo wonderlijk ....

* * *
Sigbjørn Obstfelder: Het kruis.
Uit het noorsch vertaald en Ingeleid Door Dr. Jan de Vries
Haarlem: Willink, 1922