Biały owczarek szwajcarski
 Biały owczarek szwajcarski | |
| Inne nazwy |
Berger Blanc Suisse, owczarek amerykańsko-kanadyjski |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Kraj pochodzenia |
Szwajcaria[1] |
| Wymiary | |
| Wysokość |
60-66 cm (psy), |
| Masa |
30-40 kg (psy), |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
grupa I, sekcja 1, |
| UKC |
Grupa 6 – Herding Dog |
| Wzorce rasy | |
Biały owczarek szwajcarski – rasa psów będąca odmianą owczarka niemieckiego. Nie podlega próbom pracy[1].
Rys historyczny[edytuj | edytuj kod]
Rasa została uznana przez FCI. Jej pochodzenie nie jest w pełni udokumentowane. Pierwsze doniesienia związane z białymi owczarkami pochodzą z XIX wieku. W roku 1882, na wystawie psów w Hanowerze, zaprezentowano jednolicie białego, krótkowłosego owczarka o imieniu Greiff (ur. 1879). Na kolejnej wystawie psów, w 1887 roku, Greiffowi towarzyszyły dwie córki, równie białe Greiffa i Russin.
W latach 20. XX wieku owczarki trafiły do Stanów Zjednoczonych i Kanady. Rasa została spopularyzowana właśnie w tych krajach – stąd w języku angielskim biały owczarek szwajcarski funkcjonuje często jako biały owczarek amerykańsko-kanadyjski. Około roku 1970 pierwsze egzemplarze zostały importowane do Szwajcarii.
Pierwszym uznanym psem został amerykański pies Lobo, urodzony 5 marca 1966 roku. Psy urodzone z połączenia Lobo oraz innych psów z importu rozprzestrzeniły się po całej Europie, osiągając stosunkowo liczne pogłowie. Od lipca 1991 roku został uznany za nową rasę w księdze hodowlanej Szwajcarii.
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Biały owczarek szwajcarski to pies średniego wzrostu, silny i dobrze umięśniony o eleganckiej i harmonijnej budowie, sylwetka zamknięta w prostokącie.
- Głowa: mocna, sucha i ładnie wyrzeźbiona, proporcjonalna do tułowia. Oglądając z góry i z boku ma kształt klina. Osie poziome kufy i mózgoczaszki równoległe. Stop nieznaczny, ale widoczny.
- Oczy: średniej wielkości, kształtu migdała, osadzone trochę skośnie, brązowe lub ciemnobrązowe. Powieki przylegające, pożądane czarne.
- Uszy: sztywno stojące, wysoko osadzone i równoległe wobec siebie. Skierowane do przodu, kształtu długiego, na końcu lekko zaokrąglonego trójkąta.
- Tułów: mocny, dobrze umięśniony, średniej długości. Wyraźny kłąb, klatka piersiowa głęboka, owalna i długa. Wyraźne przedpiersie.
- Ogon: w kształcie kity, zwężający się ku końcowi, dość głęboko osadzony, sięga przynajmniej stawu skokowego. W spoczynku wiszący prosto lub lekko szablasto wygięty w ostatniej jednej trzeciej długości. W ruchu wyżej, ale nigdy powyżej linii grzbietu.
Szata i umaszczenie[edytuj | edytuj kod]
Umaszczenie jest białe, ale nie albinotyczne; szata zarówno krótko-, jak i długowłosa; włos gęsty i dobrze przylegający, bogate włosy okrywowe z podszerstkiem; krótki włos na kufie, części twarzowej głowy oraz przedniej stronie kończyn, dłuższy na szyi oraz tylnej stronie kończyn.
Zachowanie i charakter[edytuj | edytuj kod]
Biały owczarek jest odważny, ale nie agresywny, pełen temperamentu i zapału do pracy, szybko uczący się nawet skomplikowanych zadań. Jest spokojny i pewny siebie, a w stosunku do obcych zachowuje dystans. Wierny wobec jednego pana, czujny i bystry. Uchodzi za psa bardziej zrównoważonego niż owczarek niemiecki, ale i znacznie bardziej wrażliwego na stosowanie kar w procesie wychowania.
Użytkowość[edytuj | edytuj kod]
Pies wszechstronnie użytkowy, sprawdzający się w roli towarzyszącego psa rodzinnego, szczególnie dla rodzin posiadających dzieci, gdyż rasa ta charakteryzuje się tolerancją wobec dzieci oraz innych zwierząt. W Ameryce Północnej używany jest jako pies policyjny, wojskowy (tropiący), pies stróżujący, pies – przewodnik ociemniałych, pies lawinowy, pies tropiący czy pasterski.
Popularność[edytuj | edytuj kod]
W Polsce jak dotąd dość rzadko spotykany – na koniec 2008 r. lista egzemplarzy rodowodowych liczyła ok. 200 sztuk[2]. Biały owczarek szwajcarski cieszy się większą popularnością w Niemczech i Czechach.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 1998, s. 207. ISBN 83-7073-122-8.