Kalendarz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kalendarium dzień po dniu
<< kwiecień 2024 >>
Pn Wt Śr Cz Pt So Nd
1 2 3 4 5 6 7
8 9 10 11 12 13 14
15 16 17 18 19 20 21
22 23 24 25 26 27 28
29 30 1 2 3 4 5
Nagłówek kalendarza ściennego wydanego w Krakowie w r. 1525 (z Encyklopedii staropolskiej).
Obecnie obowiązującym standardem niemal na całym świecie jest kalendarz gregoriański (kolor niebieski), ale w niektórych krajach stosuje się także inne rachuby czasu

Kalendarz – system rachuby czasu. Dzieli on czas w oparciu o dwa okresowe zjawiska atmosferyczne: cyklu zmian pór roku i zmian faz Księżyca. Z tego względu obowiązuje podział kalendarzy na słoneczne (solarne), księżycowe (lunarne) i księżycowo-słoneczne (lunisolarne)[1]. Słowo kalendarz pochodzi od łac. calendae, tj. pierwszy dzień miesiąca[2].

Pierwsze kalendarze powstały w oparciu o zmiany pór roku i zachodzące w ich ramach zjawiska w naturze. Później powstały kalendarze oparte na obserwacjach astronomicznych, formułujące abstrakcyjne pojęcie podziału czasu[3].

Obecnie najbardziej rozpowszechnionym kalendarzem na świecie jest kalendarz gregoriański, wprowadzony w 1582 przez papieża Grzegorza XIII. Na mocy decyzji Grzegorza XIII w 1582 roku po 4 października nastąpił od razu 15 października[4]. Kalendarz gregoriański nie wszędzie został wprowadzony od razu. W niektórych państwach (np. w krajach arabskich, Chinach, Indiach, Nepalu, Etiopii, Izraelu, Sri Lance) obowiązują dwa kalendarze: gregoriański i regionalny, często związany z panującą w danym kraju religią[5].

Kalendarze były tworzone przez osoby wykształcone, najczęściej kapłanów lub uczonych. Pożytek z kalendarza był użyteczny dla społeczeństwa, stąd poszukiwano sposób na jego upowszechnienie. Przy tworzeniu kalendarzy korzystano również z prostych obserwacji, o charakterze ludowym[2].

Typy kalendarzy[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Kalendarz, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2023-06-10].
  2. a b Szymański 2012 ↓, s. 142.
  3. a b c d e Szymański 2012 ↓, s. 121.
  4. Szymański 2012 ↓, s. 122.
  5. Szymański 2012 ↓, s. 123.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]