Karaczajewsk
43°46′N 41°54′E/43,766667 41,900000 Karaczajewsk | |||
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Republika | |||
| Powierzchnia |
11,84[1] km² | ||
| Wysokość |
900 m n.p.m. | ||
| Populacja (2021) • liczba ludności • gęstość |
| ||
| Nr kierunkowy |
+7 87879 | ||
| Kod pocztowy |
369200, 369201, 369221, 369238, 369241 | ||
| Tablice rejestracyjne |
09 | ||
Położenie na mapie Karaczajo-Czerkiesji  | |||
Położenie na mapie Rosji  | |||
| 43°46′N 41°54′E/43,766667 41,900000
| |||
| Strona internetowa | |||
Karaczajewsk (ros. Карача́евск; karacz.-bałk. Къарачай шахар; abaz. Къарча) – miasto w Republice Karaczajewo-Czerkieskiej, Rosja, w górskich rejonach Kaukazu Północnego, u zbiegu rzek Kubań i Teberdy. Centrum administracyjne rejonu karaczajewskiego, siedziba Państwowego Uniwersytetu Karaczajewo-Czerkieskiego.
Geografia[edytuj | edytuj kod]
Miasto jest położone 60 km na południowy zachód od Czerkieska, na trasie Suchumskiej Drogi Wojennej, na wysokości 900 m n.p.m.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Karaczajewsk został założony 1926 roku jako Gieorgijewskoje i wkrótce na cześć radzieckiego polityka Mikojana przemianowany na Mikojan-Szachar, uzyskując prawa miejskie w 1929 roku. Od 5 października 1944 roku do 1 stycznia 1957 roku, w czasie wygnania Karaczajów przez Stalina na pustynie Azji Centralnej, jako Kłuchori miasto znajdowało się w obrębie Gruzińskiej SRR. Obecna nazwa Karaczajewsk została nadana miastu od zamieszkującej je etnicznej ludności: Karaczajów.
Gospodarka[edytuj | edytuj kod]
W 2002 roku w mieście czynnych było 36 zakładów przemysłowych, działały 2 regularne linie autobusowe. Najważniejsze przedsiębiorstwa to zakład produkujący elementy żelbetowe, piekarnia, mleczarnia, browar i rozlewnia wody mineralnej.
Populacja[edytuj | edytuj kod]
Liczba mieszkańców miasta – 19,6 tys. (2010); 1939 – 5,9 tys., 1970 – 14,8 tys., 1979 – 16,7 tys., 1989 – 21,6 tys., 2002 – 22,1 tys.
Skład narodowościowy miasta Karaczajewska według danych ze spisu ludności 2002 roku[3]:
- Karaczajowie – 16 077 (72,7%),
- Rosjanie – 3610 (16,3%),
- Osetyńcy – 658 (3%),
- Czerkiesi – 299 (1,4%),
- Nogajcy – 239 (1,1%),
- Abazyni – 144 (0,6%),
- Ukraińcy – 130 (0,6%),
- pozostałe narodowości – 956 (4,3%).
Skład narodowościowy okręgu miejskiego Karaczajewska według spisu 2002[3]:
- Karaczajowie – 24 804 (66,3%),
- Rosjanie – 8595 (23%),
- Osetyńcy – 922 (2,5%),
- Czerkiesi – 777 (2,1%),
- Nogajcy – 272 (0,7%),
- Abazyni – 272 (0,7%),
- Ukraińcy – 268 (0,7%),
- pozostałe narodowości – 1483 (4%).
Szkolnictwo[edytuj | edytuj kod]
- Uczelnia wyższa Karaczajewo-Czerkieski Uniwersytet Państwowy im. Alijewa.
- Filia Piatigorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Piatigorsku.
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Przeważają budynki wybudowane za czasów ZSRR, choć napotkać można również budowle z okresu XVIII-XIX wieku. Okolica miasta jest bogata we wczesnośredniowieczne zabytki, takie jak monastyry, ruiny Skimaru i wybudowany w początku X stulecia Kościół Szoana.
Znani ludzie urodzeni w Karaczajewsku[edytuj | edytuj kod]
- Aleksandre Cziwadze (ur. 1955) – gruziński piłkarz, tytuł Mistrza Sportu ZSRR.
Miasta partnerskie[edytuj | edytuj kod]
Werona, Włochy[4]
rejon lewaszyński, Dagestan, Rosja
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Администрация Карачаевского городского округа. Об округе: Карачаевск [online] [dostęp 2021-05-31] (ros.).
- ↑ Численность постоянного населения Российской Федерации по муниципальным образованиям на 1 января 2021 года [online] [dostęp 2021-05-31] [zarchiwizowane z adresu 2021-05-02] (ros.).
- ↑ a b Этнокавказ. Национальный состав КЧР по переписям 1926–2002.
- ↑ Делегация из Вероны прибыла в Карачаевск для установления дружественных связей.