Pimlico

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pimlico
Dzielnica Londynu
Ilustracja
XIX-wieczna zabudowa mieszkalna przy St George′s Square
Państwo

 Wielka Brytania

Kraj

 Anglia

Region

Wielki Londyn

Miasto

Londyn

Gmina

Westminster

Plan
Plan
Położenie na mapie City of Westminster
Mapa konturowa City of Westminster, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Pimlico”
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii
Mapa konturowa Wielkiej Brytanii, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Pimlico”
Położenie na mapie Anglii
Mapa konturowa Anglii, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Pimlico”
Położenie na mapie Wielkiego Londynu
Mapa konturowa Wielkiego Londynu, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pimlico”
Ziemia51°29′18″N 0°08′20″W/51,488333 -0,138889
Multimedia w Wikimedia Commons

Pimlico – dzielnica centralnego Londynu o charakterze mieszkalnym, położona na północnym brzegu Tamizy, na terenie gminy City of Westminster. Jej przybliżone granice wyznaczają: na północnym wschodzie – Vauxhall Bridge Road, na zachodzie – ciąg ulic Buckingham Palace Road i Ebury Bridge Road[1], bądź linia kolejowa prowadząca na dworzec Victoria[2]. Sąsiaduje z dzielnicami: Westminster na północnym wschodzie, Victoria na północy[3], Belgravia na północnym zachodzie, Chelsea na zachodzie oraz Nine Elms na południu (na przeciwnym brzegu rzeki)[4].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Prawdopodobnie najstarsza odnotowana wzmianka nazwy Pimlico pochodzi z 1626 roku, w odniesieniu do grupy domów w pobliżu późniejszych ogrodów Ranelagh Gardens(inne języki). Pochodzenie nazwy nie jest znane. Według różnych teorii może wywodzić się od nazwiska gospodarza pobliskiego pubu, nazwy lokalnego trunku o zaginionej recepturze, występującego w okolicy ptaka, bądź od północnoamerykańskiego plemienia Indian Pamlico, od których Anglicy skupowali w XVII wieku drewno[1].

Teren obecnej dzielnicy, równinny i podmokły[5], przez długi czas znajdował się poza zachodnim obrzeżem Londynu[6]. W 1677 roku ziemie te przeszły w posiadanie baroneta Thomasa Grosvenora, stanowiąc od tamtej pory część rozległej posiadłości Grosvenor Estate, w skład której weszła też sąsiednia Belgravia (łącznie około 160 hektarów – 400 akrów) oraz położone dalej na północ Mayfair (około 40 hektarów – 100 akrów)[a]. Jej właścicielami byli kolejni potomkowie Grosvenora, od 1874 roku tytułowani książętami Westminsteru[7]. W XVIII wieku funkcjonował tutaj browar i pub, jednak jeszcze na początku XIX wieku teren pozostawał zasadniczo niezabudowany. Pokrywały go zarośla wiklinowe, ogrody warzywne i nieużytki[1].

W 1835 roku zabudowy dzielnicy podjął się architekt Thomas Cubitt, który rozplanował siatkę ulic urozmaiconą przez wielkopowierzchniowe skwery (Eccleston Square(inne języki), Warwick Square(inne języki)[2], St George′s Square(inne języki)[5]). Wzdłuż ulic wybudowane zostały szeregi niskich kamienic o jednolitym wyglądzie i stiukowych fasadach. Były to pierwotnie wielopiętrowe domy jednorodzinne, jednak z czasem wiele podzielonych zostało na mieszkania[8][9]. Architektura i układ przestrzenny dzielnicy przypominają te zastosowane wcześniej w Belgravii, zabudowanej kilkanaście lat wcześniej również według projektu Cubitta, choć Pimlico ma mniej ekskluzywny charakter[1]. Pimlico pozostawało w posiadaniu rodu Grosvenor do XX wieku. Znaczne połacie zostały sprzedane, począwszy od 1920 roku. Ostatnie posiadłości na południe od ulicy Buckingham Palace Road sprzedane zostały wkrótce po śmierci w 1953 roku Hugh Grosvenora – w celu uiszczenia podatku spadkowego[10].

Południowa część dzielnicy, nad brzegiem Tamizy, miała dawniej charakter przemysłowo-mieszkalny[11]. Poza nabrzeżami mieściły się tam m.in. tartaki, fabryki bieli ołowianej, odzieży wojskowej (Royal Army Clothing Depot(inne języki)) i cementu oraz zakłady przemysłu maszynowego[11][12]. Z czasem miejsce zakładów przemysłowych zajęły m.in. rozległy kompleks mieszkalny Dolphin Square(inne języki) z 1937 roku oraz osiedle bloków mieszkalnych Churchill Gardens(inne języki), wzniesionych w latach 1946–1962[13].

Pimlico jest stosunkowo zamożną dzielnicą, jednak, podobnie jak w XIX wieku, mniej pożądaną niż sąsiednia Belgravia[1][9]. Ze względu na bliskość Pałacu Westminsterskiego dzielnica jest popularnym miejscem zamieszkania brytyjskich parlamentarzystów[9][14].

  • Domy mieszkalne wzdłuż ulicy Warwick Way
    Domy mieszkalne wzdłuż ulicy Warwick Way
  • Kościół św. Barnaby
    Kościół św. Barnaby
  • Osiedle mieszkaniowe Churchill Gardens
    Osiedle mieszkaniowe Churchill Gardens
  • Kompleks mieszkalny Dolphin Square nad Tamizą
    Kompleks mieszkalny Dolphin Square nad Tamizą

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Podobnie jak Pimlico były to wówczas obszary niezabudowane. Zasadnicza część dzielnicy Mayfair powstała w latach 1720–1780, a Belgravii – 1820–1830[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Hibbert i in. 2010 ↓, s. 642.
  2. ↑ a b Jones i Woodward 1997 ↓, s. 316.
  3. ↑ Public Realm Vision for Victoria. Publica. s. 8. [dostęp 2023-08-20]. (ang.).
  4. ↑ Jones i Woodward 1997 ↓, s. 314–315, 332–333.
  5. ↑ a b Jones i Woodward 1997 ↓, s. 334.
  6. ↑ Jones i Woodward 1997 ↓, s. 168.
  7. ↑ a b Hibbert i in. 2010 ↓, s. 358.
  8. ↑ Jones i Woodward 1997 ↓, s. 320.
  9. ↑ a b c Liz Rowlinson: Stuccoed on you: homebuyers with families seek passport to Pimlico. Financial Times, 2023-03-01. [dostęp 2023-08-19]. (ang.).
  10. ↑ F.H.W. Sheppard (red.), Survey of London: Volume 39, the Grosvenor Estate in Mayfair, Part 1 (General History), Londyn: London County Council, 1977, s. 67–82 [dostęp 2023-08-19] (ang.).
  11. ↑ a b Georeferenced Maps: OS 25 Inch, 1892-1914. National Library of Scotland. [dostęp 2023-08-19]. (ang.).
  12. ↑ Pimlico, Middlesex. A vision of Britain through time. [dostęp 2023-08-19]. (ang.).
  13. ↑ Jones i Woodward 1997 ↓, s. 336.
  14. ↑ Owen Sheppard: Pimlico estate which is former home to MPs including William Hague and Harold Wilson facing controversial redevelopment. londonnewsonline.co.uk, 2020-02-28. [dostęp 2023-08-19]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Christopher Hibbert, Ben Weinreb, John Keay, Julia Keay: The London Encyclopaedia. Wyd. 3. Macmillan, 2010. ISBN 978-1-4050-4925-2.
  • Edward Jones, Christopher Woodward: A guide to the architecture of London. Phoenix Illustrated, 1997. ISBN 978-0-7538-0162-8. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pimlico&oldid=72654310”