User:Panosvin
Στην κυρτή γεωμετρία (γεωμετρία πάνω στην σφαίρα δηλαδή) μπορεί να εφαρμοστεί το φαινόμενο συγκέντρωσης. Χρησιμοποιώντας την ισοπεριμετρική ανισότητα, (ή αλλιώς "ο μύθος της Διδούς") αποδεικνύεται μέσω του φαινομένου πως μια σφαίρα άπειρων διαστάσεων έχει μηδενικό εμβαδό, έχει δηλαδή όλο το σύνολο της και ότι περιέχει συγκεντρωμένα σε ένα σημείο (μαύρη τρύπα?). Αν θεωρήσουμε πως κάθε άνθρωπος ζει μέσα στην σφαίρα της αντιληπτικότητας του και πως κάθε πτυχή της καθημερινότητας του προσδίδει μια διάσταση σε αυτή τη σφαίρα, (σημ. οι διαστάσεις αυτές αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. π.χ. όταν αγοράσεις ένα αμάξι, η διάσταση του χρόνου της απόστασης "μειώνεται" αλλά η διάσταση των οικονομικών αναγκών σου "αυξάνεται") τότε.. ..ο τρόπος για να πετύχεις την ολότητα ως άνθρωπος είναι να προσθέτεις συνέχεια και άπειρα διαστάσεις στην ζωή σου. Να ασχολείσαι δηλαδή με οτιδήποτε είσαι ικανός να παρατηρήσεις ή να σκεφτείς και όχι να αφιερώνεσαι σε λίγα πράγματα. Να ρουφάς και να ξερνάς πληροφορία και συναίσθημα με κάθε σου ανάσα. Έτσι η σφαίρα σου θα μηδενίσει το εμβαδό της και θα συντρίψει στο κέντρο της όλον τον κόσμο σου και εσένα μαζί. Εσύ και ο κόσμος σου θα είστε ένα συσσωμάτωμα. Μια ολότητα μαζεμένη στην πιο απλή έννοια. Το σημείο. Και αν φοβάσαι την λέξη συντριβή μην ανησυχείς. Και για πάντα να προσπαθείς δεν θα πιάσεις ποτέ τις άπειρες διαστάσεις. Μπορείς όμως για πάντα να προσπαθείς. Άλλωστε βλέπουμε καθημερινά πως η ικανότητα ενός ατόμου να αφιερώνεται και να προοδεύει σε ένα αντικείμενο δεν εξασφαλίζει σε καμία περίπτωση ποιότητα και ήθος για τον χαρακτήρα του ή για την προσφορά του στην κοινωνία. (βλέπε την "αριστεία" στο ελλαδιστάν π.χ. Διεφθαρμένοι γιατροί και εξαγορασμένοι εισαγγελείς). και μέχρι εδώ να διάβασε κανείς αρκεί αλλά για τους ρομαντικούς έχει και λίγο ακόμα.. Το παραπάνω αποτελεί μια φαινομενολογική προσέγγιση αυστηρών μαθηματικών. Δεν είναι τίποτα παραπάνω όμως παρά ένα βλέμμα προς την κατεύθυνση του εξής συνδυασμού: Όπως ο Minkowski θέτει το μέτρο εμβαδού επιφανείας να είναι στην ουσία η αφαίρεση του ίδιου του συνόλου από την t-επέκταση του. Έτσι και ο Husserl, επιτελώντας την φαινομενολογική «εποχή», θέτει από υποκειμενική σκοπιά, εντός παρενθέσεων τον κόσμο και ό,τι εμπεριέχεται σε αυτόν, συμπεριλαμβανομένων των φυσικών επιστημών και όλων των ανθρώπων στη σωματική τους υπόσταση. Αυτό που απομένει είναι, το όλον, και είναι εκεί για το υπερβατολογικό εγώ. Άλλωστε.. «δεν έχουμε τίποτε απολέσει αλλά κερδίσει την ολότητα του απόλυτου η οποία, εάν τη συλλάβουμε σωστά, ενέχει μέσα της όλες τις υπερβατικότητες του κόσμου, τις συγκροτεί στο εσωτερικό της». Κλείνοντας σε παρένθεση το ενέργημα, έχω ήδη ενσωματώσει σε αυτό και το αντικείμενό του. Παρατηρώντας το ενέργημα, ο θεωρός που επιτελεί την αναγωγή έχει ενώπιον του και το αντικείμενο του ενεργήματος, με μια θεμελιώδη ωστόσο διαφορά: αυτός που επιτελεί την κατ’ αίσθηση εποπτεία έχει μπροστά του το αντικείμενο με ‘σάρκα και οστά’, το ίδιο το πραγματικό ον, ενώ μετά την φαινομενολογική εποχή αυτό το αντικείμενο δεν υφίσταται παρά ως αντικείμενο της αντίληψης. Δεν είναι πια το πραγματικό αντικείμενο εκεί έξω (αυτό έχει υποστεί την αναγωγή) αλλά είναι το αντικείμενο της αντίληψης, δηλαδή κάτι που έχει συλληφθεί μέσα από ένα συνειδησιακό ενέργημα. Και όμως πρόκειται για το ίδιο αντικείμενο: την πρώτη φορά είναι πραγματικό εκεί έξω, τη δεύτερη είναι και πάλι πραγματικό και μάλιστα με τρόπο διττό: είναι πραγματικό διότι πράγματι αποτελεί ουσιώδες κομμάτι του ενεργήματος της αντίληψης (η οποία δεν νοείται χωρίς το αντικείμενό της) και είναι πραγματικό υπό την έννοια ότι η αντίληψη το έχει αντιληφθεί, σύμφωνα με την πίστη που αρμόζει στη φυσική στάση, ως κάτι που πράγματι υπάρχει.