Jump to content

User:Plexidam/sandbox

From Wikipedia, the free encyclopedia

Μαύρη κωμωδία[edit]

Από Wikipedia

Μαύρη κωμωδία ή σκοτεινή κωμωδία είναι ένα κωμικό είδος που ασχολείται με θέματα τα οποία θεωρούνται ταμπού. Οι λογοτεχνικοί κριτικοί έχουν συσχετίσει την μαύρη κωμωδία και το μαύρο χιούμορ με συγγραφείς ήδη από τους αρχαίους Έλληνες όπως ο Αριστοφάνης[1]. Η μαύρη κωμωδία αντιστοιχεί στην προγενέστερη έννοια του gallows humor[2].[3][4][5][6][7]

Ιστορία και ετυμολογία[edit]

Προέλευση του όρου[edit]

Ο όρος μαύρο χιούμορ (από το γαλλικό noir humor) επινοήθηκε από το θεωρητικό σουρεαλιστή André Breton το 1935 ερμηνεύοντας τα γραπτά του Jonathan Swift.[8][9] Η προτίμηση του Breton ήταν να αναγνωρίσει μερικά από τα γραπτά του Swift ως υποκατηγορία της κωμωδίας και της σάτιρας,[10][11] όπου το γέλιο προέρχεται από τον κυνισμό και τον σκεπτικισμό,[8][12]συχνά βασιζόμενοι σε θέματα όπως ο θάνατος.[13][14] Οι μελετητές έχουν συσχετίσει το μαύρο χιούμορ με συγγραφείς ήδη από τους αρχαίους Έλληνες με τον Αριστοφάνη.[1]

Ο Breton έγραψε τον όρο για το βιβλίο του Anthology of Black Humor, στο οποίο αναγνώρισε τον Jonathan Swift ως δημιουργό του μαύρου χιούμορ και περιέλαβε αποσπάσματα από 45 άλλους συγγραφείς. Ο Breton συμπεριέλαβε και τα δύο παραδείγματα στα οποία το πνεύμα προέρχεται από ένα θύμα με το οποίο το κοινό ταυτίζται, όπως είναι συνηθέστερο στην παράδοση του gallows humor, και παραδείγματα στα οποία η κωμωδία χρησιμοποιείται για να χλευάσει το θύμα. Ο πόνος αυτού του θύματος είναι ασήμαντος, πράγμα που οδηγεί σε συμπάθεια του θύτη, όπως βρέθηκε αναλογικά στον κοινωνικό σχολιασμό και την κοινωνική κριτική των γραπτών του Sade. Το μαύρο χιούμορ είναι επίσης σχετικό με αυτό του είδους γκροτέσκο.[15]

Ο Breton αναγνώρισε το Swift ως τον δημιουργό μαύρου χιούμορ, ιδιαίτερα στα κείμενά του: Directions to Servants (1731), A Modest Proposal (1729), A Meditation Upon a Broom-Stick (1710) και μερικούς αφορισμούς.[9][12]

Οι όροι μαύρη κωμωδία ή σκοτεινή κωμωδία αργότερα προέκυψαν ως εναλλακτικές ως προς τον όρο του Breton. Στο μαύρο χιούμορ, τα θέματα και τα γεγονότα που συνήθως θεωρούνται ως ταμπού αντιμετωπίζονται με ασυνήθιστα χιουμοριστικό ή σατυρικό τρόπο διατηρώντας τη σοβαρότητα τους. Η πρόθεση της μαύρης κωμωδίας, ως εκ τούτου, είναι συχνά το κοινό να βιώσει τόσο το γέλιο όσο και τον πόνο, μερικές φορές ταυτόχρονα.

  1. ^ a b Blake, Hobby. Dark humor. Chealsea House Press.
  2. ^ "black humour | Britannica.com".
  3. ^ Trauma treatment techniques: innovative trends. Garrick, Jacqueline and Williams, Mary Beth. 2006. pp. 175–6. ISBN 9780789028440.
  4. ^ Lipman, Steve (1991). Laughter in hell: the use of humor during the Holocaust. N.J:J Aronson Inc.
  5. ^ Vonnegut, Kurt (1971). Running Experiments Off: An Interview. interview by Laurie Clancy, published in. Meanjin Quarterly, 30 (published Autumn 1971). pp. 46–54. The term was part of the language before Freud wrote an essay on it—'gallows humor.' This is middle European humor, a response to hopeless situations. It's what a man says faced with a perfectly hopeless situation and he still manages to say something funny. Freud gives examples: A man being led out to be hanged at dawn says, 'Well, the day is certainly starting well.' It's generally called Jewish humor in this country. Actually it's humor from the peasants' revolt, the forty years' war, and from the Napoleonic wars. It's small people being pushed this way and that way, enormous armies and plagues and so forth, and still hanging on in the face of hopelessness. Jewish jokes are middle European jokes and the black humorists are gallows humorists, as they try to be funny in the face of situations which they see as just horrible. {{cite book}}: Check date values in: |publication-date= (help)CS1 maint: location (link) CS1 maint: location missing publisher (link)
  6. ^ Bloom, Harold (2010). "On dark humor in literature". Dark Humor. pp. 80–88. ISBN 9781438131023.
  7. ^ Freud (1927) Humor
  8. ^ a b Real, Hermann Josef (2005). The reception of Jonathan Swift in Europe. p. 90. ISBN 9780826468475. At least, Swift's text is preserved, and so is a prefactory note by the French writer André Breton, which emphasizes Swift's importance as the originator of black humor, of laughter that arises from cynicism and scepticism.
  9. ^ a b Lezard, Nicholas (2009-02-21). "From the sublime to the surreal". Guardian. London.
  10. ^ "black humor - Dictionary definition of black humor | Encyclopedia.com: FREE online dictionary".
  11. ^ "black humor - Hutchinson encyclopedia article about black humor". Encyclopedia.farlex.com. Ανακτήθηκε 2010-06-24. {{cite web}}: Check date values in: |date= (help)
  12. ^ a b André Breton introduction to Swift in Anthology of Black Humor, quote: When it comes to black humor, everything designates him as the true initiator. In fact, it is impossible to coordinate the fugitive traces of this kind of humor before him, not even in Heraclitus and the Cynics or in the works of Elizabethan dramatic poets. [...] historically justify his being presented as the first black humorist. Contrary to what Voltaire might have said, Swift was in no sense a "perfected Rabelais." He shared to the smallest possible degree Rabelais's taste for innocent, heavy-handed jokes and his constant drunken good humor. [...] a man who grasped things by reason and never by feeling, and who enclosed himself in skepticism; [...] Swift can rightfully be considered the inventor of "savage" or "gallows" humor.
  13. ^ Leclair, Thomas (1975). "Death and Black Humor". Critique. 17, 1975.
  14. ^ Rowe, W. Woodin (1974). "Observations on Black Humor in Gogol' and Nabokov". The Slavic and East European Journal. 18 (4): 392–399. doi:10.2307/306869. JSTOR 306869.
  15. ^ Merhi, Vanessa M. (2006). "Distortion as identity from the grotesque to l'humour noir".
Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=User:Plexidam/sandbox&oldid=1091967836"