User:Sangita palve

ऊठ रे काळ्या पेंगू नको आता, राहू केतूचे सैनिक नाहीतर धरतील तुमच्याच माना ॥ चाल-चाल चालायचंय , राब-राब राबायचंय, क्षितिजाच्या सामोरी जाऊन सूर्योदयही पहायचंय, ओसाड झाल्या जमिनीवर हिरवं छप्पर घालायचंय, मंतरलेल्या नदीतून देव देणं आणायचंय ॥ ऊठ ऊठ काळ्या पेंगू नको आता, काळे गोरे सगळेच नाही तर मारतील तुला लाता ॥ हजार खोलीच्या मालकाला अ, ब, क, ड शिकवायचंय, जमलंच तर हात पकडून जग खरं दाखवायचंय, पाळण्यातल्या बाळाला अजून चालणं शिकवायचंय, चालून पळून थकलेल्याला हात देऊन उठवायचंय ॥ सांभाळ रे काळ्या पेंगू नको आता, डोक्यावरचा भार खाली पडेल मेल्या ॥ गीता, कुराण, बायबल पुन्हा एकदा वाचायचंय, काना, मात्रा, वेलांटीला जग सारं सांगायचंय, उघड्याबंब पेटाऱ्याना छपराखाली ठेवायचंय, गडद-फिकट देखाव्यांचे सूर भारी जुळवायाचेय ॥ चल पटकन काळ्या पेंगू नको आता, वेळ सरतोय आता घाई कर पोरा ॥ अजस्त्र बाहूंनी जग सारं ओढायचंय, न खरचटता दरी न डोंगर ओलांडायाचेय, नारायणाच्या दर्शनाला टपटप जायचंय, पुढच्या माईलस्टोनला पटकन गाठायचंय ॥