René Iché
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 stycznia 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 grudnia 1954 |
| Narodowość | |
| Dziedzina sztuki | |
| Ważne dzieła | |
| |
| Odznaczenia | |
  
| |
| Strona internetowa | |
René Iché (ur. 21 stycznia 1897 w Sallèles-d’Aude, zm. 23 grudnia 1954 w Paryżu)[1] – francuski rzeźbiarz.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W bardzo młodym wieku zaciągnął się do wojska i brał udział w bitwie pod Verdun. Po I wojnie światowej wznowił studia, uzyskując w 1921 roku dyplom prawniczy. Następnie studiował rzeźbę u Antoine'a Bourdelle i architekturę u Auguste’a Perret oraz estetykę pod kierunkiem Henriego Focillona. W 1949 roku założył związek rzeźbiarzy, którego został prezesem[1].
Twórczość Ichégo mieści się w kategorii sztuki przedstawiającej, figuratywnej, choć nie stosował się on do ścisłych reguł i ograniczeń akademizmu. Autor pomników w kamieniu oraz rzeźb figuralnych i popiersi portretowych w drewnie, terakocie, brązie, a także medali[1][2]. W wielu pracach inspirację czerpał z wydarzeń II wojny światowej, podczas której był aktywnym bojownikiem ruchu oporu[1]. Jego ciężki, choć dynamiczny styl jest charakterystyczny zwłaszcza dla rzeźb grupowych, w tym potężnych męskich aktów i różnych wersji Zapaśników. Iché znany jest również z posągu Joanny d’Arc w kościele w Boulogne-Billancourt i zewnętrznych fresków zdobiących Palais du Travail, des Sports et des Arts w Narbonie[1].
Regularnie wystawiał swoje prace w Paryżu – w Salonie Jesiennym, Salonie Niezależnych i Salon des Tuileries. W 1931 roku miał indywidualne wystawy w paryskiej galerii Leopolda Zborowskiego. Na wystawie światowej w Paryżu wykonał fasadę pawilonu marynarki handlowej i foyer pałacu rzemiosła. W 1947 został zaproszony na Biennale w Wenecji. W 1953 otrzymał Grand Prix de Sculpture miasta Paryża[1].
Rzeźby Ichégo były prezentowane w najważniejszych galeriach i muzeach sztuki, w tym w Luwrze i Musée national Eugène Delacroix. Jego prace były wielokrotnie wystawiane w domach aukcyjnych, a uzyskane ceny wahały się od kilku do kilkudziesięciu tysięcy dolarów, w zależności od rozmiaru i rodzaju dzieła. W 2014 roku na aukcji w Artcurial uzyskano rekordową jak dotąd cenę za pracę Ichégo – 35 428 USD za rzeźbę Les Lutteurs aux Jambes Coupees (1942)[3].
Odznaczony Krzyżem Wojennym i Medalem Ruchu Oporu; Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)[1].
Prace dostępne w muzeach[edytuj | edytuj kod]
Opracowano na podstawie materiału źródłowego:[4][5][6][7][8].
- 1924: Étude de lutteurs, granit, Musée des beaux-arts, Narbona
- 1925: Père et fils, marmur, Art Institute of Chicago
- 1925: Père et fils, gips, Musée d’art moderne, Saint-Étienne
- 1926: Portrait de Mme I., drewno polichromowane, Museum Boijmans Van Beuningen, Rotterdam
- 1928: Nu, brąz, Musée National d’art moderne, Centre Georges Pompidou, Paryż
- 1928: Nu, étude n°2, glina szamotowa, Musée des beaux-arts, Rennes
- 1930: Masque de Paul Éluard, gips, Musée des beaux-arts, Saint-Denis
- 1930: Masque d’André Breton, gips, Menil Collection, Houston
- 1933: La Contrefleur, brąz, Musée Fabre, Montpellier
- 1934: La Contrefleur, gips, Musée d’art moderne, Saint-Étienne
- 1934: La Contrefleur, drewno dębowe, Musée des beaux-arts, Villeneuve-sur-Lot
- 1934: La Jeune Tarentine, Musée du Château de Saint-Ouen
- 1934: Portrait de Laurence Iché, kamień, Centre Georges Pompidou, Paryż
- 1935: Max Jacob gips, Musée des beaux-arts d’Orléans, Orlean
- 1935: Max Jacob, brąz, Musée des beaux-arts de Quimper, Quimper
- 1936: Masque de Louise Hervieu, wosk, Centre Georges Pompidou, Paryż
- 1936: Mère et enfant, kamień, Musée du Château de Saint-Ouen
- 1936: Hélène 6 ans, marmur, Museum of Modern Art, Nowy Jork
- 1936: Hommage à Federico García Lorca, glina szamotowa, Maison des Mémoire-Maison Joë Bousquet, Carcassonne
- 1937: Guernica, gips, Musée Fabre, Montpellier
- 1938: Maquette de Joë Bousquet, gips, Musée des beaux-arts, Carcassonne
- 1939: Melpomène 36, gips, Musée d’art moderne, Paryż
- 1939: Melpomène 36, kamień, Musée Denys Puech, Rodez
- 1940: La Déchirée, brąz, Musée Charles de Gaulle, La Boisserie, Colombey-les-Deux-Églises
- 1942: Etude de lutteurs à terre (Jacob et l’ange), brąz, Centre Georges Pompidou, Paryż
- 1942: Etude de lutteurs à terre (Jacob et l’ange), brąz, Musée Fabre, Montpellier
- 1945: Les lutteurs, brąz, Journal L’Équipe, Issy-les-Moulineaux
- 1948: Le couple, brąz, Musée d’art moderne, Palais de Tokyo, Paryż
- 1954: La petite danseuse, brąz, Musée des beaux-arts, Narbona
Prace dostępne w przestrzeni publicznej[edytuj | edytuj kod]
Opracowano na podstawie materiału źródłowego:[9].
- 1927: Monument aux morts pacifiste, pomnik 1914–1918 w Ouveillan
- 1932–1934: Tombe de Charloun Rieu, Paradou
- 1937: Exposition universelle de 1937 – Pavillons de la marine marchande, du languedoc, de l’artisanat; exposition d’art moderne, Paryż
- 1942: posąg Jeanne d’arc, kościół św. Teresy w Boulogne-Billancourt
- 1942–1946: Lutteurs à terre, marmur, Vanves
- 1942–1950: Orphée, Nogent-le-Rotrou
- 1947: Plaque à Germaine Tillion et Émilie Tillion, Saint-Maur-des-Fossés
- 1948: Monument à la Résistance, Carcassonne
- 1948: Monument aux Otages, Puiseaux
- 1949: Tombe de Max Jacob, Saint-Benoît-sur-Loire
- 1951–1953: Palais des Arts, Narbona
- pomniki w Narbonie
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Iché, René [online], Oxford Art Online. Benezit Dictionary of Artists, 31 października 2011 [dostęp 2021-06-01] (ang.).
- ↑ Hilary McGlynn (red.), Wielka Encyklopedia Oxford, t. 8, Oxford Educational, 2008, s. 17, ISBN 978-83-252-0187-6 (pol.).
- ↑ René Iché [online], Mutual Art [dostęp 2021-06-01] (ang.).
- ↑ René Iché – Works [online], René Iché Estate [dostęp 2021-06-06] (fr. • ang.).
- ↑ René Iché.Œuvres [online], Le Centre Pompidou [dostęp 2021-06-06] (fr. • ang. • hiszp.).
- ↑ René Iché [online], Wiki-Narbonne [dostęp 2021-06-06] (fr.).
- ↑ René Iché – in the collections [online], Musée d’Art moderne et contemporain de Saint-Étienne Métropole [dostęp 2021-06-06] (ang. • fr.).
- ↑ Sculpture. René Iché [online], Museum Boijmans Van Beuningen [dostęp 2021-06-06] (ang. • niderl.).
- ↑ Iché René- Sculpteur [online], Les monuments aux morts [dostęp 2021-06-06] (fr.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Oficjalna strona artysty (ang. • fr.)
- Prace artysty w Invaluable (ang.)