This article must adhere to the biographies of living persons (BLP) policy, even if it is not a biography, because it contains material about living persons. Contentious material about living persons that is unsourced or poorly sourcedmust be removed immediately from the article and its talk page, especially if potentially libellous. If such material is repeatedly inserted, or if you have other concerns, please report the issue to this noticeboard.If you are a subject of this article, or acting on behalf of one, and you need help, please see this help page.
This article is rated Start-class on Wikipedia's content assessment scale. It is of interest to the following WikiProjects:
This article is within the scope of WikiProject Biography, a collaborative effort to create, develop and organize Wikipedia's articles about people. All interested editors are invited to join the project and contribute to the discussion. For instructions on how to use this banner, please refer to the documentation.BiographyWikipedia:WikiProject BiographyTemplate:WikiProject Biographybiography articles
This article is within the scope of WikiProject Visual arts, a collaborative effort to improve the coverage of visual arts on Wikipedia. If you would like to participate, please visit the project page, where you can join the discussion and see a list of open tasks.Visual artsWikipedia:WikiProject Visual artsTemplate:WikiProject Visual artsvisual arts articles
This article falls within the scope of WikiProject Netherlands, an attempt to create, expand, and improve articles related to the Netherlands on Wikipedia. If you would like to participate, visit the project page where you can join the project or contribute to the discussion.NetherlandsWikipedia:WikiProject NetherlandsTemplate:WikiProject NetherlandsNetherlands articles
In het ruimtelijke werk is de positie van de mens t.o.v. zijn omgeving, geschiedenis en/of zelfbeeld een uitgangspunt. Zelfverantwoordelijk als de kijker is voor de betekenis van zijn waarnemingen, zorg ik als monumentalist voor verscherpte condities en aanleidingen.
Kees Verschuren omschrijving werk op haagsekunstenaars.nl, 2011. (bron)
Ik vind dat een tijdelijk werk pas functioneel kan zijn als je daarmee een statement maakt dat interessant is binnen de context waar je werkt: het werkt daar op dat moment...
Quote uit: "Lokale verkenningen KUNSTENAARS", InterAkta document, Centrum voor Filosofie & Kunst Rotterdam, 2000. (bron)
Martine schraapt met forse gebaren langs onze ziel en laat de donkere sporen daarvan achter op papier en doek. Uit de volharding waarmee ze zich beperkt in gebaar en middelen kun je afleiden, dat het haar niet gaat om verhalen of terzijdes, maar om de kern van onze zaak: de verbeelding van een diep menselijk gevoel, existentieel van nature, een gevoel, dat zowel de basis kan zijn voor een verterende liefde als voor een doodslag door passie. Het heeft ook iets van wanhoop, van een kamikaze, om telkens in dat gebaar, in dat ene ritme je mens-zijn te willen uitdrukken en zo, door het middel kunst, alle mensen te kunnen zijn. Het vraagt moed en volharding om zo diep te kunnen gaan.
Voordat Verschuren zich op locatiegebonden kunst stortte, was hij schilder. Hij maakte deel uit van de Nieuwe Haagse School. Na het uiteenvallen van deze figuratieve beweging keerde hij de schilderkunst de rug toe en zocht hij letterlijk de ruimte. Verschuren wilde concrete ideeën en ingrepen in het landschap uitvoeren. Land art projecten, die de kunstenaar in de jaren ’70... Het werk uit de jaren ’90 is aardser, concreter, meer fysiek en mensgericht...
"Beeldengroep / Kees Verschuren / 1998" op beeldeninzwolle.nl. (bron) (partly at archive.org)
2008, Gemeente Zaanstad, Vinex SAENDELFT, N'land, DE VERWIJZING monumentale sculptuur in kleurbeton - ± 7 mtr. Oplevering begin '07, J
2008, TenneT, Utrecht Maasvlakte Herziening ZICHTLIJN in plan STEEN IN WATER, lichtprogramma/kunststof/natuursteen. I.s.m. Teun Jacob, R'dam. J
2007, Gemeente Pijnacker Vinex EMERALD te Delfgauw KOLOM v.d. RECHTEN v.d. MENS kleurbeton met reliefs; hoog ± 12 mtr. J
2005, Gemeente Sliedrecht Rotonde NO-kwadrant Sliedrecht G/H/L ensemble van 3 metaforische figuren [6,5 mtr hoog] in kleurbeton, in groenontwerp. J
2004, Gemeenten Beverwijk/Heemskerk Studie-opdracht Entree-gebieden Broekpolder CITADELmadeCIVIC, een serie ruuimtelijke metaforen in gekleurd staal i.s.m. John Blake, A'dam N
2003, Gemeente Zwolle Park Holtenbroek-Noord, Zwolle MARKEBOEK beelden-ensemble en bijdrage parkontwerp J
2003, TUeindhoven Campus TU MATTER Monumentale stabiele/instabiele structuur met displays N
2000, CBK Rotterdam Kop van Zuid Rotterdam KUNSTPLAN J
1998, Provincie Overijssel/VAM Terrein VAM te Wijster, Drenthe LANDSCHAP MET MORENEN - winnend situatie-ontwerp met 2 sculpturen N
1989, Gem. Rotterdam Brainpark 1 te Rotterdam SJATOODOO/SJATOODWASSOO monumentale konstructie in steen/staal/water +omgeving, 1.s.m. dienst Groen Gem Werken.
In januari van dit jaar werden Lode Pemmelaar, Kees Verschuren en Mej. Bep van de Akker, alle drie tekenleraren, ontslagen aan het Gemeentelijk Lyceum in Dordrecht. Rektor: Dr. I. Vijlbrief. Er was een uitgebreide lijdensweg aan voorafgegaan. In november werden de drie tekenleraren berispt door burgemeester en wethouders van Dordrecht, omdat ze een schriftelijke enquête hadden gehouden waarin ze hun leerlingen vragen stelden over seksuele ervaringen. Het doel van de anonieme enquête was om de hele schoolgemeenschap aan te tonen dat aanstelling van een seksuoloog op de school heel nuttig zou zijn.
Regelmatig organiseerden de drie - bij hun leerlingen zeer populaire - tekenleraren exkursies met hun klassen. Zo waren ze bijvoorbeeld naar Hoera Amerika geweest, naar een tentoonstelling van Robert Rauschenberg, naar de Picasso en Jeroen Bosch-exposities enz. Deze keer vatten ze het plan op om naar de tentoonstelling Marisol in Rotterdam te gaan en daarna een film te bezoeken. De keuze van de klas viel op Roger Vadim's Barbarella. Toen Kees Verschuren aan de konrektrix, Mej. Drs. F.J. Staal, toestemming vroeg, kreeg hij vage antwoorden. Twee weken later hadden alle drie de leraren een officiële ontslagbrief van de gemeente Dordrecht in de bus.
p. 20
Citaat: ‘Wij vinden het (...) zeer onverstandig van u een dergelijk plan eerst met de leerlingen te bespreken en pas daarna de instemming van de schoolleiding te vragen. Daardoor heeft u ook de onaangename situatie geschapen dat er bij voorbaat protesten van ouders zijn ontvangen.’ Kees Verschurens kommentaar: ‘Ja, wat moesten we dan? Het heeft toch geen zin zoiets aan de leiding te gaan vragen, als je nog niet eens weet of de leerlingen er wel zin in hebben.’ De brief besluit: ‘Na alles wat er tot nu toe gepasseerd is, moeten wij u tot onze spijt mededelen, dat onze twijfel aan uw geschiktheid zo sterk is toegenomen, dat wij het niet verantwoord achten u te herbenoemen.’ Rektor Vijlbrief voegde tegenover Vrij Nederland daaraan toe: ‘Ze zijn ongeschikt voor hun werk, ze komen regelmatig te laat, ze kunnen geen orde houden, ze gebruiken waanzinnig veel materiaal en ze willen zich niet aanpassen in gedrag en kleding.’
p. 21
Begin juli heb ik Lode Pemmelaar en Kees Verschuren in Dordrecht opgezocht. Beiden hebben nog geen werk. Lode Pemmelaar heeft sinds de ontslagbrief geen uur meer lesgegeven; hij is overspannen en onder behandeling van een psychiater... erg, want ik mag die mensen graag. Die overspannenheid is op mij overgeslagen.’ Pemmelaar is niet van plan ooit nog op een middelbare school te gaan lesgeven. ‘Het is vechten tegen de bierkaai,’ zegt hij. Kees Verschuren: ‘Ik heb het wel volgehouden, maar ik ben ook een week overspannen geweest. In de klas werd ik vervelend tegen de leerlingen, omdat ik me onzeker voelde. En die leraren. De ene zegt niet meer gedag, en de andere juist weer heel overdreven. Ik kan vrijwel geen leraar meer als een redelijk mens zien. Kijk, je gaat de overmacht voelen die er altijd geweest is, je merkt dat je altijd de Jan Lul geweest bent. De leraren die blijven zijn de jongens die het spelletje spelen van echt leraar tegenóver leerling. De mensen die daar niet bij horen trekken zichzelf terug. Wij gaan nu naar huis en hopen nooit weer op school terug te komen. Alleen de strebers blijven over. Dat is wel erg. Het ligt eigenlijk aan het hele systeem van onderwijzen. Als ik nu ooit nog naar een school ga, zeg ik van tevoren wie ik ben en wat ik wil. Als ze me dan aannemen is er tenminste een kans dat het goed gaat.’
Ooit was het ’t grootste land art-kunstwerk van Nederland, tot stand gekomen tussen 1975 en 1979 met het voor die tijd enorme budget van 650.000 gulden. Het indrukwekkende werk van beeldend kunstenaars Teun Jacob en Kees Verschuren is door zijn omheining en afzondering nagenoeg onbekend gebleven. Jacob en Verschuren werkten vijf jaar aan dit aardwerk dat als mengvorm van industrie, stad en land, een unieke positie inneemt binnen de land art. Ze combineerden industriële materialen met een beplantingsstructuur die de Noordzeestormen moest kunnen weerstaan.
Tussen 1973 en 1979 realiseerden beeldend kunstenaars Teun Jacob (1927-2009) en Kees Verschuren (1941) een gigantisch land art kunstwerk op de 1e Maasvlakte (toen nog Centrale Maasvlakte). Teun Jacob was vele jaren zeer nauw betrokken bij BK-informatie. Om die reden besteden wij aandacht aan de publicatie over het kunstwerk op de Maasvlakte. Steen in Water verschijnt op 19 juni 2014.
In the 1970s, visual artists Teun Jacob (1927-2009) and Kees Verschuren (1941) made what at the time was the largest work of art in the Netherlands. On the 1st Maasvlakte, over a five year period, they created an impressive work of land art adjacent to a power station...
Steen in Water handelt over de totstandkoming van een verborgen land art project op de 1e Maasvlakte in de jaren zeventig. Het was het grootste land art project van Nederland, maar omheind en afgezonderd is dit werk van Teun Jacob en Kees Verschuren nagenoeg onbekend gebleven. In 1979 werd het onthuld, onder de rook van een nieuwe elektriciteitscentrale op de Maasvlakte. Een groot terrein binnen dit industriegebied was door hen tot kunst verheven. Vijf jaar hadden zij gewerkt aan dit aardwerk dat als mengvorm van industrie, stad en land, een unieke positie inneemt binnen de land art.
Together with Kees Verschuren, Sandra Smets and Arthur Meijer, supported by Cathy Jacob, we worked on a publication about a big land art project at the Maasvlakte, Rotterdam’s outside harbor, which was realized between 1975 and 1979 by Teun Jacob and Kees Verschuren. This will be the first publication on this land art project; one of the biggest in the Netherlands.
Visiting the museum shop of Boymans, there was this little booklet blinking, ‘Stone in water’, an unknown earthwork, 2014. Unknown and hidden, because of the energy plant, it is (or was?) claimed to be the largest land art work in The Netherlands. The work was opened in 1979 after five years work of the artists Teun Jacobs and Kees Verschuren (and others). The ‘roaring’ seventies with public discussions, ‘inspraak’, activist artists, and the rule of 1 % art budget of new public investments brought a strong spacial art work, maybe not too controversial but in any way not a ‘decorative’ art work or ‘garden’, covering an area of 350 x 100 m.
... Achter het oude Sint Antonius Gasthuis aan de Molenstraat lag een behoorlijk terrein dat geschikt was om een nieuw kantoor te bouwen. Het gebouw werd gesitueerd aan de Kasteel-Traverse, maar de toegangsweg zou komen vanaf de Molenstraat. Die weg zou officieel de naam Penningstraat krijgen. De bouw begon in de zomer van 1975; er verrees een lang eenlaags gebouw langs de Kasteel-Traverse van 85 meter met daarop een torenvormig gebouw van zes verdiepingen. Niet uniek want in Wageningen werd een bijna identiek gebouw neergezet. Het geheel was een ontwerp van architect de Groot van de Rijksgebouwendienst. De percentageregeling voor beeldende kunst bij rijksgebouwen was ook hier van toepassing. Een bepaald percentage van de bouwkosten werd bestemd voor de aankoop van kunst. Lon Pennock en Kees Verschuren kregen de opdracht om een kunstwerk te realiseren. Dat resulteerde in vier objecten, twee voor, een binnen en een achter het gebouw, verbeeldende rollende penningen vervaardigd van cortenstaal. De bruine roestkleur is een van de kenmerken van deze metaallegering. Misschien was dat de oorzaak dat de nieuwe eigenaar de kunstwerken in 1996 als oud roest liet afvoeren. Tussen 1990 en 1993 werd een nieuw kantoor aan het Stationsplein gebouwd. In 1994 kreeg dat gebouw de architectuurprijs van de gemeente Helmond.
Regionaal Historisch Centrum Eindhoven, "Geld moet rollen" at rhc-eindhoven.nl, 2015
About further cooperation with LON PENNOCK
1977, Zonder titel, 3,60 x 3,75 x 3,75 m en vier strippen van elk 1,75m in de vloer / corten staal, Belastingkantoor, Penningstraat 55, Helmond
1977, Schetsontwerp inrichting buitenruimte ism Hubert de Boer, Kees Verschuren en Coen Wilderom, Bezuidenhour-C, Den Haag
1982, Zonder titel, 2,75 x 4 x 1,50 , / geschilderd staal met neon, ism Kees Verschuren en Crista van Santen, Bezuidenhout-west, Den Haag
1985, Schetsontwerp inrichting ruimte, ism Kees Verschuren, Maasboulevard, Maastricht
Comment: This short listing does stipulate the 1975-77 Helond project, but doesn't mention the 1984 project in Spaarnwoude
Structuurplan voor kunsttoepassing, Spaarnwoude 1984
Het dorp Spaarnwoude en het Praktijkburo Beeldende Kunstopdrachten, besloten een plan voor beeldende kunsttoepassing te laten opstellen. Anders dan bij het Bernissegebied, waar kunstenaars reeds in een vroeg planstadium bij de werkzaamheden werden betrokken, vond de eerste inschakeling van kunstenaars bij het Spaarnwoudeproject [pas later] plaats... Voor het opstellen van een structuurplan voor kunsttoepassing werden de kunstenaars Lon Pennock en Kees Verschuren aangezocht. Zij brachten in 1984 verslag uit aan het recreatieschap. Spaarnwoude vertoont grote landschappelijke verschillen. Het noorden van het schapsgebied ligt in de akkerbouwpolders die in het midden van de vorige eeuw zijn ontstaan na de inpoldering van het lJ; een relatief nieuw landschap dus. Het zuiden heeft een andere geschiedenis. Het bestaat uit de weidepolders rond de dorpen Spaarndam, Spaarnwoude en Haarlemmerliede; een landschap waarvan de oorsprong tot diep in de Middeleeuwen teruggaat. Midden door het schapsgebied loopt de historische Spaarndammerdijk die vroeger Haarlem beschermde tegen het oprukkende water van het IJ. ln de jaren zeventig is men begonnen met de aanleg van recreatieve deelgebieden langs het het Noordzeekanaal (Oosterbroek en Buitenhuizen) en bij Halfweg (Houtrak). ln de loop van de jaren zijn de ambitieuze plannen die men met de rest van het Spaarnwoude- gebied had enigszins teruggedraaid. Verzet van agrariërs, maar ook een toenemende weerstand tegen de stereotiepe inrichting van buitenstedelijke recreatiegebieden waren hier de.
Han Lörzing (1986) Landschapskunst: kunstlandschap. p.84
Opmerking. Hierbij verscheen de publicatie: Lon Pennock, Kees Verschuren (1985). Beeldende kunst in het recreatiegebied Spaarnwoude: een visie.
Pennock en Verschuren gaan in hun advies uit van de situatie zoals die in Spaarnwoude is gegroeid. Het gebied is een lappendeken van voltooide, nog te voltooien en nooit meer te voltooien plannen, maar dat neemt niet weg dat er heel wat interessante plekken voorkomen die zich lenen voor accentuering door kunsttoepassing. Als meest karakteristieke punten komen in het verslag naar voren de toegangen tot het gebied, de kerk van het dorp Spaarnwoude, de Spaarndammerdijk en de overgangssituaties aan de randen van de recreatieve deelplannen.
Han Lörzing (1986) Landschapskunst: kunstlandschap. p.85
Op het punt waar Zijkanaal C in het Noordzeekanaal uitmondt stellen Pennock en Verschuren voor een monumentale ruimtelijke constructie op te richten, als hommage aan beroemde constructivistische kunstenaars als Tatlin en Melnikov...
Han Lörzing (1986) Landschapskunst: kunstlandschap. p.85
Schetsontwerp Maasboulevard, Maastricht 1985
"1985 Schetsontwerp inrichting ruimte ism Kees Verschuren Maasboulevard, Maastricht | ontwerp is niet uitgevoerd"
Een eiland als kunstwerk, zo is het werk van Kees Verschuren (1941) met de titel ‘Verschoven’ te typeren. Het cirkelvormige eiland dat in de Grote Dobbe in Zoetermeer ligt, is ingericht met ijzeren objecten en groene hagen die de vorm hebben van fragmenten van cirkels. Wanneer je via een van de toegangsbruggen op het eiland begeeft, levert het een boeiend vormenspel op van lijnen, vlakken en doorkijkjes... Typerend voor Verschurens sculptuur is dat hij zijn ijzeren objecten, veelal van plaatstaal, eenvoudigweg lijkt te hebben uitgeknipt, gebogen en naar binnen of naar buiten gevouwen.
"Verschoven (1986) van Kees Verschuren" op kunstenpubliekeruimte.nl. (bron)
Op de rand van het Dobbe-eiland te Zoetermeer wordt de horecagelegenheid ‘Door-kijken’ geplaatst. Het eiland is de verbinding van het Stadshart en de Dorpsstraat. Op dit moment is het een vrij onbekende locatie en daarom liggen er kansen om daar iets mee te doen. Daar waar eten en drinken is, zijn of komen mensen. Het wordt dan een stuk prettiger vertoeven. Een plek om je terug te trekken, te zitten in alle rust in de grote stad. Het kunstwerk van Kees Verschuren (1986) blijft behouden. Deze mooie locatie en het kunstwerk verdienen het om in een beter daglicht gezet te worden. Zien en gezien worden.
In 1989 is in het kader van een kunstopdracht aan Kees Verschuren, vanuit de Gemeentelijke Commissie Beeldende Kunsten (GCBK), het randgebied van de “keerlus lijn 11” verbetert! Het totaalplan van Verschuren, dus het opknappen van het gehele keerlusgebied, kon helaas geen doorgang vinden in verband met te weinig financiële middelen vanuit de Gemeente Den Haag. De schetsen van Verschuren zijn in een gezamenlijke brochure opgenomen en uiteindelijk is gekozen voor het randgebied op te knappen, m.n. aan de Zeeruststraat en Strandweg. Hier is o.a. een aantal verkeersplaatsen aangelegd in de vorm van een zgn. ‘waaier’. Hoewel qua vorm het destijds een goede en fraaie oplossing leek voor de verbetering van dit gebied, is echter in de afgelopen jaren gebleken dat, mede in het licht van de ligging van dit gebied direct aan de kust, het parkeren zeer oneconomisch en chaotisch is. De parkeerstroken worden niet optimaal benut voor het parkeren en vooral in de lange stroken staan vaak twee of meerdere auto’s achter elkaar. Dit is niet wenselijk en geeft in de praktijk vaak problemen. De BZS heeft voorgesteld om deze parkeerstroken (thans nog in ‘waaiervorm’), desgewenst met toestemming van voornoemde kunstenaar, wederom op economische wijze naast elkaar en haaks op het rijdgedeelte van de Zeeruststraat aan te leggen.
Op een hellend talud met een cirkelvormige uitbouw in het water van de singel zijn twee staalvormen opgericht met ribben en zuilen, waartussen een watertrap uitgevoerd is in beton met tranenplaat. Door middel van pompen wordt over de watertrap een brede waterstroom in de singel geleid. Het is een architectonisch watersculptuur van Kees Verschuren. Verschuren noemde het Waterkasteel op zijn Rotterdams Sjatoodoo (Chateau d Eau). Het beeld is op 28 september 1989 onthuld door Joop Linthorst, wethouder van financien, Grondzaken en Kunstzaken en Wim Crouwel, toenmalig directeur van Museum Boijmans van Beuningen.
The new Rotterdam district 'Brainpark' accomodates the offices of several high-tech companies. For the centre of this district the artist Kees Verschuren designed an imposing concrete sculpture and the Public Works Dept. designed...
Van der Vlist, Arnold A. "[https://www.icpi.org/sites/default/files/techpapers/47.pdf Urban Concrete Block Paving in the Netherlands and What About 'Creative Design'. ?." International Concrete Block Paving Conference, 4th, 1992, Auckland, New Zealand. Vol. 2. 1992.
The work visualizes the reconstruction of the city of Rotterdam with the theme House of the Water/ House of the Bird - referring to Phoenix rising out of its ashes near the river Maas. Complexity was sought after: the work combines the arts of painting - sculpture - architecture as a visually rich cultural statement within a megalomaniac technological environment - from some distance it shows as a strong construction like so many objects in the world's largest harbour.
De Hopman Groep is één van de vijf ontwerpteams die hun ideeen op 8 juni mogen presenteren over de invulling van het Chasséterrein. De in Princenhage geboren kunstenaar Kees Verschuren is binnen het Hopman- ontwerp gehaald voor het kunstplan.
Kunstenaar Kees Verschuren bouwt in 1995 een betreedbaar podium waarop je, op ongeveer 20 meter afstand, in gesprek kan raken met Erasmus...
"Erasmus op een podium, 1995", op sculptureinternationalrotterdam.nl. (bron)
Ik deed een ingreep in de openbare ruimte door het beeld van Erasmus een slag te draaien: ik wilde hem met zijn rug naar de Laurenskerk hebben. Door Erasmus om te draaien, laat ik hem hardop denken wilde ik hem wakker maken, hem betrekken bij het Laurenskwartier en hem niet steeds naar de kerk laten staren. Dat is een statement. Het is een spel met de geschiedenis van de stad, dat getransformeerd is naar de kunst. Het statement is niet zozeer kritisch, maar wel activerend, hoop ik.
Quote uit: Lokale verkenningen KUNSTENAARS, Erasmus Universiteit Rotterdam, 2000. (bron)
Beeldengroep (1998) in de wijk Holtenbroek, Zwolle
De beeldengroep van Kees Verschuren die in 1998 de apotheose vormde van een reeks ingrijpende veranderingen in de openbare ruimte van de wijk Holtenbroek, heeft ondanks de forse afmetingen de menselijke maat behouden. De twee hoogste beelden zijn 4.6 en 6 meter hoog, maar ze blijven communiceren met omwonenden. Speciaal voor dat doel zette de kunstenaar uit Scheveningen morsecode om in beeldtekens.
"Beeldengroep / Kees Verschuren / 1998" op beeldeninzwolle.nl. (archive.org)
Kunstcommissie TUe, 2000
... Ook de zichtbaarheid, of liever gezegd onzichtbaarheid, van enige grote plastieken baart de Kunstcommissie zorgen. “De zeggingskracht van een aantal grote werken gaat volkomen verloren, omdat ze verkeerd geplaatst zijn op het TUE-terrein”, aldus Vervoorn. “In de toekomst willen we ze een betere stek geven op het centrale gedeelte van de nieuw in te richten TUE-campus, rondom De Wielen.” Op dit moment is de Kunstcommissie in gesprek met landschapskunstenaar Kees Verschuren om een markant sluitstuk voor dit centrale deel te ontwerpen. Volgens Vervoorn moet dit een zekere monumentale uitstraling hebben, omdat het op die plek moet opboksen tegen het nieuwe, imposante gebouw van TNO. De entree naar de TUE zou Vervoorn graag willen bekronen met een permanente, levensechte regenboog. “De TUE is vanuit de stad gezien een donker gat. Zo’n regenboog trekt het geheel gigantisch op. We moeten uitzoeken of zoiets technisch uitvoerbaar is.”
Drie monumentale beelden in kleurbeton (6½ m hoog), die in morse-gebarentaal de eerste letters van de deugden geloof, hoop en liefde symboliseren - eeuwenoude kwaliteiten van de baggeraars en dijkenbouwers uit Sliedrecht.
Over "Kolom van de mensenrechten" (2004), in de wijk Emerald te Delfgauw
De gigantische Kolom staat centraal in het zuiden van Emerald. In de kolom zijn twee mensfiguren in diepreliëf te zien met een tekst in morsetekens. De tekst behelst de eerste twee regels uit de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. De figuur boven op de kolom vertegenwoordigt het individu met de Engelse letter ‘I’ oftewel ‘Ik’
Kees Verschuren, Kolom van de Mensenrechten in Brochure Beeldendekunst in Delfgauw, 2005 (bron)
In zijn kunstwerk neemt de kunstenaar Kees Verschuren de mensen en de taal als uitgangpunt. Hij heeft een nieuwe beeldtaal ontwikkeld die is afgeleid van morsetekens. De menselijke figuur is de basisvorm van dit alfabet. Elke letter heeft een unieke code, die is gebaseerd op de stand van de armen en benen. Zo is een gebarentaal ontstaan waarmee daadwerkelijk letters en woorden worden gevormd. Ieder menselijk figuur stelt een letter voor. Het thema voor de reliëfs op de kolom verwijst naar de verantwoordelijkheid van elk individu voor het welzijn van de ander en omgekeerd...
"Plaatsing kunstwerk Delfgauw", persbericht 2004 op pijnackernootdorp.nl. (bron)
Het object bestaat uit een grote rood gekleurde zuil, die op een zwarte sokkel in het midden van de rotonde staat. De figuur bovenop de kolom vertegenwoordigt het individu met de Engelse letter I of IK. Onderaan, rond de sokkel staat de tekst: "Emerald/Delfgauw".
Over "De verwijzing" (2005), in de wijk Saendelft te Zaandijk (NH)
Bij de andere brug, de zuidwestelijke toegang tot Saendelft, verrijst een markant werk van de kunstenaar Kees Verschuren. Het beeld is 6,70 meter hoog, en wordt uitgevoerd in gekleurd beton. Kees Verschuren zegt over het beeld: ‘Dit gebaar wil herinneren aan onze aarde-gebondenheid en het voormalig gebruik van het gebied.’...
Kees Verschuren werd geïnspireerd door de vijf zintuigen, tast, reuk, smaak, horen en zien. Tast, reuk en smaak staan voor de verbondenheid met vroeger toen Saendelft nog akkerland was. Horen en zien staan voor het nieuwe leven in de stad. "Akkerland prikkelt in de neus, doet je handen jeuken en brengt water in je mond", aldus Kees Verschuren, "in de stad ben je meer op je hoede, kijk en luister je scherp.
"Beeld De Verwijzing, 2008, kleurbeton, kunstenaar Kees Verschuren uit Scheveningen" op beeldbank-nh.nl, 2011.
Mensenrechten ook in uw keuken!, Den Haag 2009
De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens [U.V.R.M.] is waarschijnlijk de belangrijkste seculiere tekst van onze tijd. En hoewel de strekking ervan globaal bekend is, hebben weinigen hem daadwerkelijk gelezen.
Het project 'Mensenrechten ook in uw keuken!' beoogt de tekst van de U.V.R.M. in een alledaagse omgeving te brengen, zodat men de kracht en de schoonheid ervan leert kennen.
De dertig artikelen van de U.V.R.M. zijn gevisualiseerd in de morse-gebarencode en elk vertegenwoordigd met een keukendoek, geweven door het Audax Textielmuseum te Tilburg. Letters en cijfers zijn vertaald in figuren, waarin de gebaren behorend bij het karakter, van boven naar beneden gecombineerd zijn. De zo ontstane figuren doen zowel denken aan veel-armige goden als aan prachtig geëvolueerde insecten: extremen, die onze menselijke aard lijken te begrenzen...
Universele Verklaring vd Rechten vd Mens, 2011. op keesverschuren.nl (bron)
Het project werd het gepresenteerd in februari 2009, in het Atrium, de centrale hal van het stadhuis in Den Haag... De installatie bestond uit tweemaal een langgerekte houten tafel, afgedekt met een loper, geweven in een doorlopend en uitvergroot artikelen-patroon.
Universele Verklaring vd Rechten vd Mens, 2011. op keesverschuren.nl (bron)
Kees Verschuren, de maker van een kleurige expositie in het atrium van het Haagse stadhuis... Het zijn keukendoeken in alle kleuren van de regenboog, met in code (de armbewegingen van de Morse-code) de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens daarin geweven. Het gaat de kunstenaar om de schoonheid en het belang van deze tekst, die hij zelf heel poëtisch vindt, juist door zijn beknoptheid. Hij wordt er telkens weer vrolijk van als hij de tekst herleest. Hij denkt dat slechts weinigen hem hebben gelezen.
Plutone (2009) "Mensenrechten", blog 11/02/2009. (bron)
Het is opvallend dat er in een waterrijk land als Nederland zo weinig echte waterbeelden zijn. In Parijs n Stockholm staan Tinguely’s dolgedraaide watersproeiers, Brussel heeft het Manneken Pis en Kopenhagen heeft een zeemeermin, maar wat is het waterbeeld van Amsterdam bijvoorbeeld? De Belgische kunstenares Lili Dujouri constateerde ten tijde van de manifestatie Century 87 dit gemis aan een spectaculair waterwerk in de hoofdstad en zij plaatste daarom een grote fontein in de tuin van museum Willet-Holthuysen. Rotterdam heeft tenminste de “waslijn”van Auke de Vries, het “Sjatoodoo” van Kees Verschuren en wellicht komt er ooit nog een Maasbeeld van Niek Kemps (de opdracht hiertoe lijkt vooralsnog door de gemeente op sterk water te zijn gezet.) Toch is er een groot aantal beeldend kunstenaars dat water een belangrijke rol laat spelen bij hun sculpturale kunstwerken...
Leo Delfgaauw (1991) "Waterbeelden" op vandijck.nl. (bron)
Adviescommissie Beeldende Kunst, Zaanstad, 2001-2005:... - Selectie kunstwerken vinexwijk Saendelft: Rudi van de Wint, Pjotr Muller, Kor C.A. Heemsbergen, Kees Verschuren
Deze gezamenlijke tentoonstelling van Howard Rogers en Kees Verschuren is geboren uit hun jarenlange vriendschap en de reizen die zij samen maakten. De radicale en schilderachtige manier van werken van Rogers en de contemplatieve stoffelijkheid van de wandkleden van Verschuren geven de gevoelens van angst van hun generatie weer... De serie wandkleden van Verschuren draagt de titel “Soft-Bytes 2”. Deze verwijst naar de digitale productie van de werken, waarbij zowel het ontwerp als het weven digitaal gestuurd zijn. De bindingen in de weefsels vertonen veel overeenkomst met de bytes in de opbouw van het digitale beeld. Uitgangspunten voor de ontwerpen zijn eigen schetsboek-notities, tekeningen, eigen foto- en gevonden fotomateriaal.
Kees Verschuren en Howard Rogers: Transitional Bodies (2011) op artnet.nu. (bron)
De recent ontwikkelde techniek van het digitaal weven geeft Kees Verschuren de mogelijkheid om snel werken te realiseren op relatief groot formaat in een perfecte techniek. De in zijn schetsboeken, in de nieuwsmedia of tijdens een reis gevonden visuele aanleidingen bewerkt hij digitaal, waarna de resultaten direct vertaald worden tot een weef-bestand.
